Tijd kan vliegen, heus waar.

Oke oke, hier zijn we weer. Deze keer vanuit Bangkok waar we vanavond op de nachtbus stappen richting Koh samui.

Maar eerst even bijkletsten. Dat hebben jullie van me tegoed na de cliffhanger van de vorige keer.

Omdat we er in Hoi An achter kwamen dat lianne haar voet ontstoken was en de volgende stop Na trang was besloten we hier een paar dagen te blijven chillen.
Na Trang: Een beetje zo als een grote kust plaats in Spanje meets Azie. Zo eentje met een enorme boulevard met restaurants en clubs met proppers voor de deur. Die vervolens stuk voor stuk de russische kaart onder onze neus stoppen omdat het hier stik van de russen. ( ja je leest het goed in Na Trang is er een russische menukaart) Als wij vervolgens uitleggen dat we niet russisch zijn (best een beetje een belediging namelijk) Komt er iemand in het Russisch tegen ons praten. Dit hadden we nog niet mee gemaakt tijdens onze reis en ook zeker niet verwacht.
Maar goed terug naar het stukje chillen. Ons hoteletje bevond zich 1 straat verwijderd van het strand. Dus dat we dan voor die 4euro per nacht de bedden tegen elkaar moesten schuiven omdat er anders iemand geen bed had maakte niet veel uit.
Na een dagje strand een dagje snorkelen geplend. Hier voor de kust liggen namelijk 72 eilandjes. Dus we waren best benieuwd. Helaas hebben ze hier te laat door gehad dat er veel geld te verdienen is aan toeristme en vissen ze een beetje achter het net. Want al het koraal was beschadigd en grijs. En zwom je soms tussen de plastic bekers en bakjes. De visjes daar in tegen waren we heel mooi. Blauwe visjes, gele visjes, blauw gele visjes, Grote visjes kleine visjes, kwallenvisjes noem maar op.
De avond wilde we afsluiten met een drankje in een van de vele clubs in natuulijk onze (opmaakt) gemaakte nieuwe kleren uit Hoi An. Op het strand hadden we een flyer in onze handen gedrukt gekregen van een 80's en 90's party. En laten wij daar nou net de gepaste dansmoves voor beschikken. Helaas pinda kaas was er in de club geen hitje uit die tijd te bekennen. Maar hebben we ons bijzonder goed kunnen vermaken door gewoon alleen maar om ons heen te kijken. Want de russen (99% van de aanwezige gasten) hadden wel de gepaste dansmoves voor de muziek die er werd gedraait. Na een tijdje hadden we het wel gezien dus door naar de volgende club dan maar.

Een lange trap af en wachters die de deuren voor ons open hielden en met ons mee liepen naar de volgende deur om deze open te houden. En terwijl ze dit deden leek het wel als of ze ons een beetje aan het uitlachen waren. Eenmaal binnen kwamen we er al snel achter dat ze dit ook deden. De club waar we zojuist binnen waren gestapt was een heuze stripclub. En binnen twee seconden dook er een bewaker op ons en werden we streng in de gaten gehouden. Deze stripclub voldoet volgens mij goed aan de fantasien van menig Azieatisch man want er waren hier geen westerlingen over uberhaubt vrouwen te bekennen (los van de meisjes die onderste boven in een bh in de paal hingen dan).
En daar kwam de drank kaart aan, meteen op de bladzijde van de duurste champagnes. Ha, goeie grap maar we slaan terug naar de bladzijde van de cola. Waar we het driedubbele voor moeten betalen. 1 colatje dan maar die we laten met een scheef gezicht bedient kregen met de rekening er bij. We begrepen de hint en binnen 5 min liepen we maar weer terug naar ons hotel. Wat een enerverende avond.

Na deze dagen in Na Trang door naar Mui Ne. Wat stond beschreven als een idylisch kust plaatsje is niet meer dan een straat met hotels hostels barretjes en winkels. Ook prima, het weer is goed en we hadden een zwembad bij het hostel. Na een lekker dagje liggen bij het zwembad, muziekje luisteren blaadje lezen en het straatje op en neer lopen zijn we s'avonds bij de dragon bar uitgekomen waar ik aan de praat raak met een jongen uit nieuw zeeland en nu al zes maanden wonend in Vietnam. Op een gegeven moment vertel ik dat mijn vader een tijdje in Nieuw Zeeland heeft gewoon en heeft gewerkt als kiwi plukker begind die te grijzen en vraagt waar precies. Wat blijkt, hij is op gegroeit in dit zelfde dorpje en kende de familie waar papa heeft gewoont. Klein wereldje leven we toch. Het gesprek kabbelt voort, en ik kom er achter dat bij al bijna drie jaar weg is van huis, en rond trekt door vietnam op de motor met een hangmat. Als ik hem vraag of hij niet thuis mist en de luxe van de westerse cultuur verschijnt er op nieuw een grijns. Hij heeft zich vroeger een ongeluk gewerkt om een beetje rond te komen. Ze hadden het niet breed thuis. Tot de dag dat hij in eens een groot bedrag van de loterij won. Hij kocht een huis voor ze moeder en besloot dat hij niet het stereo type wilde worden met een dikke bak en heel veel geld. Pakte een tas en boekte willekeurig een ticket naar ver weg. En hij vind het leven zo fantastisch.
Als je veel luxe heb wil je altijd meer. En heb je ook altijd veel meer om over te klagen. Je bent altijd opzoek naar het grootste, het beste en het mooiste om je gelukkig te maken. Maar als dat grote huis en die allerbeste baan niet heb. Dan weet je niet beter.

En waarom zou je dan nog opzoek gaan naar geluk als je het al heb? Zo legde hij mij uit dat dit de rede is waarom hij voor deze manier van leven heb gekozen. En dan denk ik even terug naar thuis waar ik zuchtend achter mijn Macbook Pro mijn huis werk moet maken. Ik de auto kan lenen als ik wil. En als ik vertraging heb met de trein ik papa toch gewoon even bel. Shit wat een eye opener.

Zo hebben we nog meer van deze gesprekken gehad die avond. Daar waar we af en toe denken een les te leren door naar een eiland te varen of hier voor een berg voor te moeten beklimmen, krijg je ze zo van een onbekende persoon in de kroeg.

Voor nu sluit ik hem hier bij af en springen wij in de taxi naar de bus halte. Om door te varen naar een eiland en misschien nog wel veel meer lessen te leren.

xxxxx