Ontmoeting met de Vietnameze Gerard Joling
Blijf op de hoogte en volg Sophie
02 Augustus 2015 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
De eerste week vloog voorbij. En nog veel sneller de afgelopen twee weken. Ondertussen aangekomen in Saigon (HCMC) en ons laatste nachtje in Vietnam is aangebroken. Morgen al weer in Cambodja.
Maar nu eerst terug naar waar ik gebleven was. De 13uur duurde busrit naar Hue. Nog maar weinig goede ervaringen met busritten dus we hebben ondertussen de Great-Azia-bus-tour-starterkid ontwikkeld met daarin: Oordoppen (voor de toeterende buschauffeur s'nachts, de altijd bellende en roggelende azieaten en voor de karaoke muziek die soms zomaar op 100% volume aan word gezet) een vestje (omdat soms zomaar de aircon op 100% vriezen aan word gezet) een fles water voor de dorst (zijn er vandaag achtergekomen dat ze je hier soms overdatum water geven) en een ooglapje voor het licht dat soms blijft branden in de bus.
Genoeg over de starterkid. Na 13 uur aangekomen in Hue. Helaas worden we ergens langs de weg gedropt waar (waarschijnlijk vrienden en kennisen van het busbedrijf) je op staan te wachten om vervolgens zelf wat geld bij de verdienen als wanna be taxi.
We verbleven in de straatje net iets buiten het centrum waar de locals zelf graag blijken de komen om naar de kapper te gaan of naar de kareoke bar.
Het personeel is mega vriendelijk, de vrouw achter de receptie heeft een scooter ongeluk gehad en heeft met een huistuinenkeuken verbandje haar wonden afgedekt. Maar ondanks dat blijft ze voor ons lopen, om de kamer te laten zien, fles water te halen (ze verbied het je eigenlijk om het zelf te doen omdat ze zo gastvrij zijn).
Helaas kamen we net een half uur te laat er achter dat de touren naar het National park en het DMZ gebied om 8 uur allemaal vertrekken. Dus dan maar even bij slapen douchen en rond struinen in de stad.
Helemaal vakantie, we hebben geen idee hoelaat het is en gaan eten als we honger krijgen, drinken als we dorst hebben en slapen als we moe zijn (dat was om 6uur savonds al). Maar goed ook misschien want de volgende dag hadden we een tour naar het DMZ geboekt.
Na dus een goede nachtrust en een ontbijtje weer vroeg in de bus. Voor julile even een korte uitleg. DMZ staat voor Vietnamese Demilitarized Zone een tijdelijke grens tussen Noord en Zuid Vietnam als oplossing tussen de twee kanten (Noord wilde zit namelijk schijden van Zuid na het vertrekken van de Fransen).
We gingen langs een aantal belangrijke punten van de Vietnamese geschiedenis op de Ho Chi Min route. Een route van de Vietnamese die werd gebruikt als vlucht route (naar Laos) en als extra route voor het aanvoeren van eten en die dingen aan gezien ze gescheiden waren van Zuid. En van de punten was een gebied waar de amerikanen hun operatie Agent Orange uitvoerde. Plekken waar vroegen een enormge jungle was, zag je nu kale plekken afgewisseld met aangelegde bossen. Ook was er een stop op een oude amerkanse basis waar de bunkers vliegtuigen en bommen nog daarstonden waar de soltaten ze neergezet hebben. De laatste stop van de dag waren de Vietnam tunnels. De hier waren aangelegd als onderdak en schuilplaats. Het maximaal aantal dagen dat je hier in verbleef was 5dagen. En de tunnels waren op drie verschillende niveaus tot 23 meter diep. deze waren allemaal met elkaar verbonden en vormen ên heel gangenstelsel. Daarom kregen we naast one eingen gids nog iemand mee die geboren is in deze tunnels. Een kleine mannetje die helemaal vergroeit is en waarvan zijn armen ongelijke stompjes zijn. Ondanks dat bleef hijị lachen en wilde hij iedereen een hand geven. We kregen zijn verhaal aan het einde van onze tocht door de tunnels te horen. Daar waar in het begin mesnen hem vermeden viel nu een stilte gevolgd door een applaus uit respect. Na deze indruk wekkende dag terug naar het hotel want wij gingen weer door.
Onze volgene bestemming: Hoi Ân. Een dorpje wat wel lijkt als of het een flimset is. Smalle straatjes met kleine gele huisjes met daarboven allemaal bloemen. Het stadje leeft overaal winkeltjes baretjes marktjes en dwars door het stadje gaat een rivier waar allemaal bootjes dobberen.
Aan gezien we hier drie dagen verrblijven zal ikên korte sammevatting voor jullie maken. Omdat we niet verder kijken dan vandaag hebben we helaas 3x moeten verkassen van slaapplek omdat het allamaal volgeboekt was. Maar ach, zo zie je wel veel van het stadje.
Hoi An is niet alleen zomooi als een filmset maar laat het nou net ook the place to be zijn voor het laten maken van kleding opmaat. En laten we daar nou ook net drie dagen de tijd voor hebben. Met geld gooien en je voelen als een princesje als je voor de spiegel staat. We zijn in concat gekomen met een van de kleermaaksters daar en haar winkel werd een soort dag ritueel. En onse vaste spot om even naar binnen te lopen voor onze kleren maar ook voor gewoon een praatje.
Omdat de wegen hier goed zijn en het niet zo idioot druk is op de weg hebben we ons een middagje op de scoter gehezen. Lekker naar het strand en zien wat de omgeving is.
De laastedag zouden we lekker bij het zwembad hangen en niets doen. Helaas werd lianne wakker met een enorme dikke voet waar ze niet meer op kon staan. Dat werd dus geen dagje zwembad maar een ziekenhuis bezoekje. Een hele ervaring kan ik je vertellen. Zusters in hele foute pakjes die wij zouden kunnen dragen met cararnaval. Het zien van een dokter kost 54 dollar. Maar goed dat moet maar dan. Op naar een kamer waar de dokter zou kijken naar de voet van Lianne. Naast het bed van lianne worden net iemands hechtingen er uitgetrokken maar ze zeggen je allemaal nog vrolijk gedag. Lianne haar voet word schoongemaakt en leeggelepelt met een holle naald. Zelfs ik schreeuwde met lianne mee. De zusters vond het allemaal maar grappig en in plaats van ons te kalmeren lachte ze vrolijk als of ik net een goede grap had gemaakt. Tijd voor de entree van de dokter. Hij deed me een beetje denken aan een Vietnamese Gerard Joling, met een Roy Donders T-shirt en Hans Klok haar. Voor 54 dollar kwam hij ons vertellen dat Lianne haar voet onstoken was en dat ze aan de antibiotika moet. Die koste dan maar weer 7dollar.
Ik laat jullie zitten met een kleine cliffhanger want wij gaan straks opzoek naar Sky Bar hier in HCMC. De rest van het verslag komt snel!
Maar nu eerst terug naar waar ik gebleven was. De 13uur duurde busrit naar Hue. Nog maar weinig goede ervaringen met busritten dus we hebben ondertussen de Great-Azia-bus-tour-starterkid ontwikkeld met daarin: Oordoppen (voor de toeterende buschauffeur s'nachts, de altijd bellende en roggelende azieaten en voor de karaoke muziek die soms zomaar op 100% volume aan word gezet) een vestje (omdat soms zomaar de aircon op 100% vriezen aan word gezet) een fles water voor de dorst (zijn er vandaag achtergekomen dat ze je hier soms overdatum water geven) en een ooglapje voor het licht dat soms blijft branden in de bus.
Genoeg over de starterkid. Na 13 uur aangekomen in Hue. Helaas worden we ergens langs de weg gedropt waar (waarschijnlijk vrienden en kennisen van het busbedrijf) je op staan te wachten om vervolgens zelf wat geld bij de verdienen als wanna be taxi.
We verbleven in de straatje net iets buiten het centrum waar de locals zelf graag blijken de komen om naar de kapper te gaan of naar de kareoke bar.
Het personeel is mega vriendelijk, de vrouw achter de receptie heeft een scooter ongeluk gehad en heeft met een huistuinenkeuken verbandje haar wonden afgedekt. Maar ondanks dat blijft ze voor ons lopen, om de kamer te laten zien, fles water te halen (ze verbied het je eigenlijk om het zelf te doen omdat ze zo gastvrij zijn).
Helaas kamen we net een half uur te laat er achter dat de touren naar het National park en het DMZ gebied om 8 uur allemaal vertrekken. Dus dan maar even bij slapen douchen en rond struinen in de stad.
Helemaal vakantie, we hebben geen idee hoelaat het is en gaan eten als we honger krijgen, drinken als we dorst hebben en slapen als we moe zijn (dat was om 6uur savonds al). Maar goed ook misschien want de volgende dag hadden we een tour naar het DMZ geboekt.
Na dus een goede nachtrust en een ontbijtje weer vroeg in de bus. Voor julile even een korte uitleg. DMZ staat voor Vietnamese Demilitarized Zone een tijdelijke grens tussen Noord en Zuid Vietnam als oplossing tussen de twee kanten (Noord wilde zit namelijk schijden van Zuid na het vertrekken van de Fransen).
We gingen langs een aantal belangrijke punten van de Vietnamese geschiedenis op de Ho Chi Min route. Een route van de Vietnamese die werd gebruikt als vlucht route (naar Laos) en als extra route voor het aanvoeren van eten en die dingen aan gezien ze gescheiden waren van Zuid. En van de punten was een gebied waar de amerikanen hun operatie Agent Orange uitvoerde. Plekken waar vroegen een enormge jungle was, zag je nu kale plekken afgewisseld met aangelegde bossen. Ook was er een stop op een oude amerkanse basis waar de bunkers vliegtuigen en bommen nog daarstonden waar de soltaten ze neergezet hebben. De laatste stop van de dag waren de Vietnam tunnels. De hier waren aangelegd als onderdak en schuilplaats. Het maximaal aantal dagen dat je hier in verbleef was 5dagen. En de tunnels waren op drie verschillende niveaus tot 23 meter diep. deze waren allemaal met elkaar verbonden en vormen ên heel gangenstelsel. Daarom kregen we naast one eingen gids nog iemand mee die geboren is in deze tunnels. Een kleine mannetje die helemaal vergroeit is en waarvan zijn armen ongelijke stompjes zijn. Ondanks dat bleef hijị lachen en wilde hij iedereen een hand geven. We kregen zijn verhaal aan het einde van onze tocht door de tunnels te horen. Daar waar in het begin mesnen hem vermeden viel nu een stilte gevolgd door een applaus uit respect. Na deze indruk wekkende dag terug naar het hotel want wij gingen weer door.
Onze volgene bestemming: Hoi Ân. Een dorpje wat wel lijkt als of het een flimset is. Smalle straatjes met kleine gele huisjes met daarboven allemaal bloemen. Het stadje leeft overaal winkeltjes baretjes marktjes en dwars door het stadje gaat een rivier waar allemaal bootjes dobberen.
Aan gezien we hier drie dagen verrblijven zal ikên korte sammevatting voor jullie maken. Omdat we niet verder kijken dan vandaag hebben we helaas 3x moeten verkassen van slaapplek omdat het allamaal volgeboekt was. Maar ach, zo zie je wel veel van het stadje.
Hoi An is niet alleen zomooi als een filmset maar laat het nou net ook the place to be zijn voor het laten maken van kleding opmaat. En laten we daar nou ook net drie dagen de tijd voor hebben. Met geld gooien en je voelen als een princesje als je voor de spiegel staat. We zijn in concat gekomen met een van de kleermaaksters daar en haar winkel werd een soort dag ritueel. En onse vaste spot om even naar binnen te lopen voor onze kleren maar ook voor gewoon een praatje.
Omdat de wegen hier goed zijn en het niet zo idioot druk is op de weg hebben we ons een middagje op de scoter gehezen. Lekker naar het strand en zien wat de omgeving is.
De laastedag zouden we lekker bij het zwembad hangen en niets doen. Helaas werd lianne wakker met een enorme dikke voet waar ze niet meer op kon staan. Dat werd dus geen dagje zwembad maar een ziekenhuis bezoekje. Een hele ervaring kan ik je vertellen. Zusters in hele foute pakjes die wij zouden kunnen dragen met cararnaval. Het zien van een dokter kost 54 dollar. Maar goed dat moet maar dan. Op naar een kamer waar de dokter zou kijken naar de voet van Lianne. Naast het bed van lianne worden net iemands hechtingen er uitgetrokken maar ze zeggen je allemaal nog vrolijk gedag. Lianne haar voet word schoongemaakt en leeggelepelt met een holle naald. Zelfs ik schreeuwde met lianne mee. De zusters vond het allemaal maar grappig en in plaats van ons te kalmeren lachte ze vrolijk als of ik net een goede grap had gemaakt. Tijd voor de entree van de dokter. Hij deed me een beetje denken aan een Vietnamese Gerard Joling, met een Roy Donders T-shirt en Hans Klok haar. Voor 54 dollar kwam hij ons vertellen dat Lianne haar voet onstoken was en dat ze aan de antibiotika moet. Die koste dan maar weer 7dollar.
Ik laat jullie zitten met een kleine cliffhanger want wij gaan straks opzoek naar Sky Bar hier in HCMC. De rest van het verslag komt snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
